اکثر آتل ها از گچ یا فایبرگلاس ساخته می شوند. آتل های گچی از گاز آغشته به گچ پاریس، یک فرم پودری از گچ ساخته می شوند.
هنگامی که آب به آن اضافه می شود، گچ در یک واکنش آزاد کننده گرما متبلور شده و سخت می شود.
برای به حداقل رساندن خطر سوختگی، از آب گرمتر از دمای اتاق استفاده کنید. چسباندن آتل های گچی بین 2 تا 8 دقیقه طول می کشد، اما تقریباً 24 ساعت به حداکثر استحکام خود نمی رسند.
قالب گیری آتل های گچی آسان تر و ارزان تر از آتل های فایبرگلاس است. با این حال، اعمال آنها دشوارتر است و زمانی که خیس می شوند خیس می شوند.
فایبرگلاس و سایر آتل شبانه معمولاً از پیش روکش‌شده هستند و استفاده از آنها آسان‌تر است.
علاوه بر این، آتل های مصنوعی سریع تر قرار می گیرند و سبک تر و طولانی تر هستند و در برابر آب مقاوم هستند. با این حال، آنها گران تر هستند و به خوبی آتل های گچی قالب نمی زنند.
آتل های پیش ساخته پیچیده تر، متشکل از پوسته های پلاستیکی پوشیده شده با سلول های هوا، فوم یا اجزای ژل، به طور گسترده در دسترس هستند.
این آتل ها اغلب برای آسیب های بافت نرم یا آسیب های استخوانی که به دوره های طولانی بی حرکتی نیاز دارند استفاده می شوند.
آتل های بادی (که به آن ها ریخته گری هوا نیز گفته می شود) پشتیبانی کمتری نسبت به آتل های گچی یا فایبرگلاس دارند.
آنها را می توان برای درمان پیچ خوردگی مچ پا و شکستگی های کم خطر فیبولار دیستال (به عنوان مثال، شکستگی سالتر هریس نوع I نازک نی دیستال) استفاده کرد.
اسپلینت های هوا از حرکت وارونگی وارونگی جلوگیری می کنند در حالی که اجازه خم شدن اکستنشن آزاد را می دهند. علاوه بر این، مقدار هوای موجود در آتل را می توان با برطرف شدن تورم افزایش داد تا حمایت در طول بهبودی حفظ شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.